Μιχάλης Πυθαρούλης
Το καβαφικό ταξίδι δεν είναι μόνο το ωραίο της διαδρομής, είναι ταυτόχρονα και ξεριζωμός. Οι βιοτικές ανάγκες, οι περιστάσεις, η σπουδή, το συνοδεύουν εκεί που η χαρά του καινούργιου, η αναζήτηση της νέας πατρίδας συναντά την νοσταλγία για την ρίζα σου, για όλα τα αγαπημένα, τα μέχρι τότε δεδομένα, που αφήνεις πίσω σου.
Όλο και περισσότεροι νέοι πτυχιούχοι, πολλοί με μεταπτυχιακό ή και διδακτορικό, τα καλύτερα μυαλά της χώρας φεύγουν. Νέοι που ασχολούνται με την έρευνα, την τεχνολογία, την ιατρική, το σχέδιο, αναζητούν δουλειά, επιβράβευση των κόπων τους, δίκαιη αμοιβή των προσπαθειών τους. Ταξιδεύουν όλο και περισσότερο πέρα από την γηραιά Ευρώπη, ανατολικά; Κίνα, Ιαπωνία, Κορέα.
Ιδανικός προορισμός η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη του πλανήτη, η Κίνα, τελευταία φαίνεται να γίνεται πόλος έλξης, δημοφιλής προορισμός για τα νέα δυναμικά μυαλά της χώρας. Άλλωστε η Κίνα, εργάζεται σκληρά γι’αυτό. Προσπαθεί για την διάδοση της κινεζικής γλώσσας γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η εκμάθηση της αποτελεί ένα ιδιαίτερο προσοδοφόρο μέσο γι’αυτήν και το προωθεί σωστά παρέχοντας πολλά προνόμια σ’ όποιον θέλει να την σπουδάσει.
Στην Κίνα συναντάς ανθρώπους από όλες τις άκρες που έφθασαν εκεί για να μάθουν την κινεζική γλώσσα, να γνωρίσουν τον πολιτισμό της, να εργασθούν, να επιχειρήσουν. Εξάλλου η Κινα αναζητά και απορροφά άτομα με υψηλή επαγγελματική ειδίκευση.
Μιχάλης Πυθαρούλης
Μεγαλώσαμε μαζί, ίδια ηλικία, από μικρά ονειρευόμασταν να σπουδάσουμε, να ταξιδέψουμε, να γνωρίσουμε τον κόσμο, να γίνουμε πολίτες αυτού. Και σχεδόν τα καταφέραμε. Ο Μιχάλης Πυθαρούλης, ο παιδικός μου φίλος, που από μικρός ήθελε να φτιάχνει καράβια, σπούδασε στο τμήμα Ναυπηγών Μηχανολόγων Μηχανικών του Μετσόβιου Πολυτεχνείου.
Το 2011 μαζί με άλλους επτά συμφοιτητές του εκπροσώπησε περήφανα την χώρα μας σε διεθνές συνέδριο ναυπηγών στο Χιούστον και το 2012 πάλι με έξι συμφοιτητές του εκπροσώπησε την χώρα μας σε διεθνές συνέδριο ναυπηγών στην Νέα Υόρκη. Το 2013 το ελληνικό παράρτημα της Society of Naval Architect and Marine Engineer βραβεύει τον Μιχάλη για την καλύτερη διπλωματική της σχολής του με τίτλο – Παραμετρική Μοντελοποίηση Δεξαμενών Φορτίου, Έρματος και Υποστηριζόμενου Δικτύου Σωληνώσεων με Χρήση Autodesk Inventor–.
Ο Μιχάλης το πρώτο καιρό εργάζεται σε εταιρεία που παρέχει συμβουλευτικές υπηρεσίες σε ναυτιλιακές εταιρείες (κυρίως παροχή συμβουλών για τεχνικά θέματα που αφορούσαν νέες κατασκευές, μετασκευές και προβλήματα που εμφανίζονται κατά τη διάρκεια λειτουργίας ενός πλοίου). Όταν όμως του παρουσιασθηκε η ευκαιρία φεύγει χωρίς δεύτερη σκέψη για την Guangzhou, την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Κίνας. Εκεί πλέον θα επέβλεπε τον τρόπο με τον οποίο το ναυπηγείο χτίζει τα καράβια, τα οποία έχει υπό την εποπτεία του.
Το όνειρο του έχει ήδη ξεκινήσει.
Και εγώ από την πλευρά μου σαν μια αόρατη μοίρα να υφαίνει το νήμα της δικής μου πορείας γοητεύτηκα στα φοιτητικά μου χρόνια από την ιστορία και την οικονομική εξέλιξη της Κίνας και είναι οι σπουδές μου που αμέσως μετά με οδήγησαν εκεί για να γοητευτώ από την παράδοση της, τους ανθρώπους της και το πόσο αρμονικά συνυπάρχουν, δουλεύουν, εξελίσσονται, τόσοι άνθρωποι διαφορετικών εθνικοτήτων.
Συναντηθήκαμε με τον Μιχάλη, πριν λίγες μέρες, σε μια από τις σπάνιες πλέον επισκέψεις του στην Αθήνα για ν’ ανταλλάξουμε τα νέα μας. Βρεθήκαμε να συζητάμε ατελείωτες ώρες για την νέα του ζωή εκεί, την συνύπαρξη του με έναν καινούργιο κόσμο, την πρόκληση και δυσκολίες της δουλειάς του…και καθηλώθηκα παρακολουθόντας τον ενθουσιασμό στο λόγο του όταν μιλούσε για την δουλειά και τους καινούργιους φίλους και συνεργάτες και την σκοτίνεια των ματιών του όταν αναφερόταν σ’ αυτά που στερήθηκε για να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα.
Το ναυπηγείο πρέπει να ακολουθεί συγκεκριμένους κανόνες και διαδικασίες κτίσης και ανέγερσης καραβιών προκειμένου το τελικό αποτέλεσμα να είναι άρτιο. Οι προδιαγραφές είναι υψηλές. Η επίβλεψή του δεν εστιάζεται μόνο στην ποιότητα της γάστρας, μου εξηγεί υπομονετικά, πρέπει να γίνονται συχνά έλεγχοι απόδοσης και γενικής κατάστασης των μηχανημάτων (κύρια μηχανή, γεννήτριες κτλ.) στο χώρο κατασκευής τους, ο οποίος για το παρόν project είναι στην Κίνα και αυτό το καθιστά ιδιαίτερα εποικοδομητικό και οικονομικό στην μετέπειτα λειτουργία του καραβιού. Μεγάλο πλεονέκτημα το ότι άνθρωποι ήταν από την πρώτη στιγμή μαζί μου εξυπηρετικοί, φιλικοί και πρόθυμοι. Άξιοι συνεργάτες.
Το να σε γεμίζει η δουλειά σου όμως δεν αρκεί για να καλύψεις το κενό που νοιώθεις όταν αφήνεις πίσω το τόπο σου. Ήθελα να μάθω για τα πρώτα του συναισθήματα όταν έφτασε στη Κίνα – η απάντησή του όμως περιορίστηκε σε ένα χαμόγελο και στο jet lack που ένοιωσε. «Πέρα από τη πλάκα», συνεχίζει, «όλα τα προβλήματα παραβλέπονται στα πλαίσια της φιλοξενίας των Κινέζων. Άπαξ και οι Κινέζοι ανοίξουν το σπίτι τους σε φιλοξενούν με πολλές περγαμηνές».
Εγώ όμως επέμενα να μάθω για τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετώπιζε στην καθημερινή του ζωή. Μου εξομολογήθηκε πως τα αγγλικά των Κινέζων αποτέλεσαν μεγάλο πρόβλημα καθιστώντας δύσκολη την καθημερινή επικοινωνία του. Άλλο πρόβλημα, είπε γελώντας, είναι πως δύσκολα βρίσκεις μαχαιροπίρουνα μιας και παντού τρώνε με chopsticks. «Βαρέθηκα να πηγαίνω στα MacDonald’s- το κινέζικο φαγητό είναι πολύ καλυτερό. Άσε που δεν ξέρω και τι παραγγέλνω-ίσως ένα πιο εικονογραφημένο μενού να έδινε λύση στο πρόβλημά μου».
Και επανερχόμαστε στην πραγματικότητα. «Με ενοχλεί η μολυσμένη ατμόσφαιρα» αποκαλύπτει «και η εργασία που κάνω είναι τέτοια που την πλαισιώνουν επικίνδυνες συνθήκες, πράγμα που θα συνέβαινε έτσι και αλλιώς, σε όποιο μέρος του κόσμου κι αν δούλευα ως ναυπηγός». «Δουλεύω σε μεγάλα ύψη, είμαι πάνω σε σκαλωσιές, βαριά αντικείμενα περνάνε από πάνω μου, η κάπνα από τις συγκολήσεις είναι καρκινογόνα. Πρέπει να έχεις συνέχεια το νου σου, να είσαι προσεκτικός και τότε αποφεύγεις το κίνδυνο».
«Επίσης είναι κάποια πράγματα ανεκτίμητης αξίας που πάντοτε αποτελούν σημείο αναφοράς. Τα φαγητά της Στέλλας (η μητέρα του) και η γκρίνια της, τα μαθήματα ιστιοπλοϊας που κάνουμε με τον πατέρα μου και τον αδελφό μου, τα μπαράκια της πόλης μου και οι φίλοι μου είναι αυτά που νοσταλγώ.»
Στο ίδιο ναυπηγείο με τον Μιχάλη είναι 6 Έλληνες και σε ένα άλλο ναυπηγείο που δεν απέχει πολλά χιλιόμετρα από το δικό του είναι άλλοι 2. «Το να ακους ελληνικά τόσο χιλιόμετρα μακριά είναι μια ωραία παρηγοριά». «Μολονότι η βάση μου είναι η Guangzhou, η δουλειά μου με έχει κάνει να δω και άλλα όμορφα μέρη; την Taizhou, την Shanghai και ξέρω ότι αυτό ειναι μόνο η αρχή.»
Δείχνει απόλυτα ικανοποιημένος από το περιβάλλον της εργασίας του. «Είναι πολύ ενδιαφέρον, κάθε μέρα καταπιάνομαι με κάτι διαφορετικό», εξομολογείται. «Μου αρέσει να βλέπω πως από μία λαμαρίνα, που την κόβουν, της δίνουν μορφή, σχηματίζουν πολλές λαμαρίνες και φτιάχνουν ένα καράβι που επιπλέει και διασχίζει θάλασσες. Γι’ αυτό σκοπεύω για τα επόμενα χρόνια να συνεχίσω να δίνω πνοή στο όνειρο μου. Αν ήμουν στην Ελλάδα τη δεδομένη χρονική στιγμή δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το κυνηγήσω.»
«Σε αντίθεση με την Ελλάδα, η Κίνα έχει ανάπτυξη, είμαι ικανοποιημένος από το είδος της δουλειάς μου και η φιλοξενία των Κινέζων με κάνει να μην σκέφτομαι ότι βρίσκομαι μακριά από το σπίτι μου. Προτιμώ σε αυτή τη φάση τη ζωής μου να νοιώθω ότι πατάω στα πόδια μου και μπορώ να δημιουργήσω». Και η Ελλάδα, τί έχει η Ελλάδα που δεν έχει η Κίνα; τον ρωτάω. Τον ήλιο και τον ουρανό μου απαντάει. Τους δικούς μου, το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου .
Σε ευχαριστώ Μιχάλη. Επόμενο σημείο συνάντησης η Guangzhou.
Θεανώ-Δαμιάνα Αγαλόγλου
