Τον συναντήσαμε στο Πεκίνο και τη Λάσα. Aγκαλιά με μία κάμερα τραβούσε στιγμές από την καθημερινή ζωή των ντόπιων ετοιμάζοντας το νέο του ντοκιμαντέρ. Πρόκειται για τον Jean-Michel Carré, o οποίος είναι σκηνοθέτης και σεναριαγράφος. Ένας άνθρωπος γεμάτος μυστήριο, που στην αρχή ενώ διστάζεις να τον προσεγγίσεις, μόλις τον γνωρίζεις, σε κερδίζει αμέσως. Πάντα θα έχει κάτι ενδιαφέρον να σου διηγηθεί. Άλλωστε η ζωή του σκηνοθέτη είναι γεμάτη εμπειρίες. Ο ίδιος, αν και γεννημένος το 1948 στη πόλη του φωτός, γοητεύτηκε από τα εκτός Ευρώπης πολιτικά συστήματα και τις ζωές των ανθρώπων.
Η Κίνα είναι μία από τις περιοχές που κατεξοχήν κέντρισαν την προσοχή του Γάλλου σκηνοθέτη. Με το βλέμμα στην ιστορία αλλά και τις τρέχουσες εξελίξεις ο ίδιος εξηγεί στο chinaandgreece πως «η χώρα αυτή είναι η μόνη της αρχαιότητας που ξανααποκτά σήμερα την παλιά της αίγλη. Αυτό δε συμβαίνει ούτε με την Ελλάδα ούτε με την Αίγυπτο ούτε με την Ρώμη». Το ντοκιμαντέρ του Jean-Michel Carré, με τίτλο «Κίνα, η νέα αυτοκρατορία» αποτελεί σημείο αναφοράς για όσους θέλουν να γνωρίσουν την Κίνα χωρίς στερεότυπα και προκαταλήψεις. Και αυτό γιατί το ντοκιμαντέρ, το οποίο χωρίζεται σε τρία μέρη («Η Κίνα ξυπνά», «η Κίνα επιβεβαιώνει τον εαυτό της» και η «Κίνα κυριαρχεί»), είναι ίσως η πρώτη προσπάθεια παρουσίασης μιας σφαιρικής εικόνας για την ιστορία της Κίνας από το Πολεμο του Οπίου μέχρι την ανάληψη της προεδρίας από τον Σι Τζινπίνγκ. Δεν είναι τυχαίο ότι βασίζεται κυρίως σε περίπου εκατό συνεντεύξεις με ανθρώπους που ζουν και εργάζονται στην Κίνα. Σε αυτούς ανήκουν στελέχη επιχειρήσεων, απλοί εργάτες, διανοοούμενοι, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, οικονομολόγοι, ψυχολόγοι, αγρότες και πολιτικοί.
Ο Jean-Michel Carré πιστεύει πως με το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ μπορεί να ανατρέψει τη λανθασμένη αντίληψη που κυριαρχεί γύρω από την Κίνα «ότι πρόκειται για μία τριτοκοσμική χώρα». Μιλώντας στο chinaandgreece, υπογραμμίζει τη σημασία που αποδίδει στο δυναμισμό των Κινέζων «που θέλουν να δείξουν στον έξω κόσμο ότι δεν πρόκεται να δεχθούν ξανά ταπεινώσεις όπως αυτές λόγω των Πολέμων του Οπίου το 19ο αιώνα». Κατά την άποψή του, τώρα που η Κίνα αποτελεί τη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο και η ισχύς της αυξάνει μεταξύ Ατλαντικού και Ειρηνικού, «έχει έλθει η ώρα να πάρουν την ειρηνική τους εκδίκηση».
Για το μεγάλο Γάλλο σκηνοθέτη, βασική προϋπόθεση για να κατανοήσει κάποιος το σκεπτικό των Κινέζων είναι να αναλύσει τον αντίκτυπο του Μαρξισμού και του Κονφουκιανισμού στη ζωή τους. Έτσι, παρά τις περιπτώσεις διαφθοράς που ο σημερινός πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ προσπαθεί να καταπολεμήσει, μπορεί να γίνει πιο εύκολα αντιληπτή η σημασία του συλλογικού καλού. Ο ίδιος δε θα μπορούσε, τέλος, να μην αναφερθεί και στην ψευδαίσθηση που συχνά επικρατεί στη Δύση ότι οι Κινέζοι εργάτες παίρνουν τις δουλειές από τους Ευρωπαίους. Όπως χαρακτηριστικά σημειώνει, «η συζήτηση αφορά κατά μείζονα λόγο τις δυτικές εταιρείες που έχουν αποφασίσει να επενδύσουν στην Κίνα και να αυξήσουν τα κέρδη τους λόγω των χαμηλών μισθών».
Κι αν ο Jean-Michel Carré καταπιάνεται με θέματα που βρίσκουν αντίθετους αρκετούς Γάλλους, δεν πτοείται, μιας και έχει ορκιστεί ότι θα υπηρετεί τη τέχνη του και τα μυστικά της. Και όπως δηλώνει ο ίδιος «πρέπει να σε συναρπάζει το θέμα με το οποίο καταπιάνεσαι. Μόνο έτσι αποδίδεις».
Άλλα πρόσφατα έργα του Γάλλου σκηνοθέτη περιλαμβάνουν: «Η Όπερα των Μικρών», «Το Σύστημα του Πούτιν», «Το Κουρσκ: Ένα Υποβρύχιο σε Ταραγμένα Νερά», «Ουκρανία: Aνεξαρτησία για 18 ως 20 ώρες».
Θεανώ-Δαμιάνα Αγαλόγλου
