Τις τελευταίες βδομάδες παρατηρείται μία έντονη τάση από ισχυρές ευρωπαϊκές χώρες να ενισχύσουν τη συνεργασία τους με την Κίνα. Αρχικά, ο Κινέζος Πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ επισκέφθηκε τη Βρετανία όπου είχε συνάντηση με τη Βασίλισσα Ελισάβετ και τον Πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον. Στη συνέχεια, ήταν η σειρά του Ολλανδού Βασιλιά Γουλιέλμου Αλέξανδρου να μεταβεί στην Κίνα και να συναντήσει τον Πρόεδρο Σι Τζινπίνγκ. Ακολούθησαν, η Γερμανίδα Καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ και ο Γάλλος Πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, παρόλο που η ατζέντα των ταξιδιών τους ήταν διαφορετική. Η πρώτη αποσκοπούσε σε περαιτέρω διμερή οικονομική και επιχειρηματική συνεργασία και ο δεύτερος στη στήριξη του Πεκίνου ενόψει της Διεθνούς Διάσκεψης του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή που θα πραγματοποιηθεί στο Παρίσι.
Οι προαναφερθείσες συναντήσεις έχουν έντονο πολιτικό χαρακτήρα. Γίνεται αντιληπτό πως – παρά το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση προσπαθεί πλέον να συντονίσει τη διπλωματία της μέσω της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Εξωτερικής Δράσης – διάφορα κράτη-μέλη της επιδιώκουν να επωφεληθούν όσο το δυνατόν περισσότερο από την ενίσχυση των δεσμών τους με την Κίνα σε διμερές επίπεδο. Αυτό είναι θεμιτό, εφόσον οι επιλογές τους δεν παρεκκλίνουν από τις γενικές αρχές της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής.
Όσον αφορά την Ελλάδα, η εξωτερική της πολιτική απέναντι στην Κίνα εντάσσεται πλήρως στο πλαίσιο αυτό. Η χώρα δεν είναι η μόνη εντός εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης που επενδύει στη διμερή συνεργασία της με το Πεκίνο. Ούτε πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μεμονωμένη ή ειδική περίπτωση κατά την ανάλυση των σινοευρωπαϊκών σχέσεων. Η στρατηγική της Αθήνας απέναντι στο Πεκίνο αποτελεί μία απολύτως συνηθισμένη πρακτική σε ευρωπαϊκό επίπεδο και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται και να αξιολογείται.
